Even de handrem er op!

Meteen duidelijkheid over de titel.
DE KINDEREN KOMEN!!!!
We zijn de gelukkigste ouders van de wereld, het lijkt ons helemaal te gek de ervaringen voor even met ze te delen. Sara, Simon en Marieke komen zaterdag met het vliegtuig naar Santander, en huren daar een auto om naar ons toe te komen. Dan lopen we samen 2 dagen, en roept voor hun het werk weer. We verheugen ons er erg op. We gaan hierdoor wel wat langzamer de komende week. Ook dat heeft een goede kant. Vandaag hebben we maar 15 km. gelopen. Dit betekend dat je na de meute vertrekt, en het gevoel hebt dat je alleen loopt, niemand om je heen. De omgeving is sterk veranderd, gisteren de laatste heuvel beklommen, de komende week is het vlak lopen. De vergezichten zijn adembenemend, de vogels die je ziet en hoort zijn vaak onbekend, de ooievaars hebben in ieder dorp de kerk bezet, vaak met meerdere op iedere hoek van de toren. De koekoek heeft zich voor het eerst ook laten zien, achternagezeten door een klein vogeltje dat mogelijk niet wilde dat zijn nest onderverhuurt werd.
We blijven genieten van de tapa´s, de pelgrimsmaaltijden zijn vaak erg weinig, en kunnen in je holle kies. Als we in de loop van de middag aan de tapa´s gaan voldoet het echter.
De weersomstandigheden zijn weer veranderd, overdag goed loopweer met een dun zonnetje, na 16.00 uur zware regen, onweer, en vannacht hagelstenen als koekoekseieren. Vanmorgen lagen ze nog in hopen langs de weg, heel wat tuintjes hebben flink schade. De vriendelijkheid blijft, zwaaiende en toeterende mensen, het hola, en buenos dias en bon camino hoor je iedere 5 minuten. Je blijft ook mensen zien die nagenoeg geen voet meer voor de andere kunnen zetten, vandaag nog liep een dame te "schravelen" die een taxi zocht, mogelijk einde verhaal.
Tot de volgende keer, nog 413 km tot Santiago de Compostella.